ΚΑΘΕΙΣ ΈΝΑΣ ΆΤΛΑΣ

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

στις ταράτσες παλιών σπιτιών

Εξάρχεια, Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.

πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια

(...)

Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου

γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα

γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο

γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα

γιατί η δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.

Οι φίλοι μου.

Κατερίνα Γώγου

ΚΑΘΕΙΣ ΈΝΑΣ ΆΤΛΑΣ

Πάνω στους ώμους σου κρατάς το σύμπαν
Μέσα στα χέρια σου σηκώνεις τις μελλοντικές γενιές
Σήκω. Ανδρειώσου. Έχεις δουλειά πολλή να κάνεις.

Ποιός μίκρυνε το αποτύπωμά σου στο Βιβλίο της Αλήθειας ;
Ποιός συρρίκνωσε το ανάστημά σου μέσα στις Εποχές ;

Τίναξε από τα χέρια σου τη σκόνη
Πέτα την προσωπίδα, τόσο καιρό σε πήρε να τη φτιάξεις,
τόσοι μαστόροι, τόσοι ειδικοί, τόσος χρυσός
μα πέτα την.

Τα μάτια είναι ωραία όταν κοιτάζουνε τον ήλιο
δίχως να τον φοβούνται, κι ας καίγονται
Τα χείλη δικαιώνονται όταν ρουφούν λαίμαργα
την ανάσα του κόσμου,
όταν δαγκώνουν απέλπιδα την κάψα του ήλιου,
κι ας ματώνουν 

Βγάλε απ΄το κεφάλι σου τα τυπωμένα γράμματα πάνω σε τόνους χαρτί
Ξετύλιξε το χαρτί, το σφηνωμένο στους νευρώνες σου,
στερεωμένο με συρμάτινα μάνταλα για να σκιάζεσαι,
και πέτα το.

Έτσι λεύτερος, ψάξε τον Κόσμο σου
Όχι τον κόσμο της Ανάγκης, μα
τον κόσμο του Έρωτα.